مسئولانی که از مردم انتظار صبروتحمل دارند چرا از حقوق خودشان کم نمی‌کنند؟
با توجه به اینکه اصلاح روند بودجه‌نویسی یک ضرورت است و اگر امسال شیوه بودجه‌نویسی را تغییر ندهیم کارمان عقب می‌افتد، باید همکاری کنیم و اگر لازم باشد، مردم باید قدری شرایط سخت را بپذیرند.
به گزارش تازه نیوز، روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:یک نماینده مجلس و یک مسئول دولتی در اظهارنظرهای جداگانه‌ای در توجیه انقباضی بودن لایحه بودجه ۱۴۰۱ کل کشور گفتند با توجه به اینکه اصلاح روند بودجه‌نویسی یک ضرورت است و اگر امسال شیوه بودجه‌نویسی را تغییر ندهیم کارمان عقب می‌افتد، باید همکاری کنیم و اگر لازم باشد، مردم باید قدری شرایط سخت را بپذیرند.
در سخنان این دو کارگزار نظام، سه نکته وجود دارند که حساب هر یک از آنها را باید از دیگری جدا دانست.
نکته اول اینست که بودجه‌نویسی باید اصلاح شود.
نکته دوم اینست که برای اجرائی شدن بودجه‌ای که اصلاح می‌شود باید با دولت همکاری کرد.
و نکته سوم اینست که برای اجرائی شدن بودجه اصلاح‌شده، مردم باید قدری شرایط سخت را بپذیرند.
در صحت دو نکته اول و دوم تردیدی وجود ندارد. بودجه‌نویسی باید اصلاح شود و این حق دولت است که طبق میل خود در بودجه اصلاحاتی به وجود بیاورد. دولت‌های بعدی هم همین حق را دارند و کسی نمی‌تواند آنها را از این حق محروم کند.
برای اجرائی شدن بودجه‌ای که اصلاح می‌شود نیز باید با دولت همکاری شود تا دولت بتواند آن را به مرحله عمل برساند. این همکاری، به شکل‌های مختلف می‌تواند انجام شود که یکی از آنها تحمل شرایط سخت معیشتی است.
سؤال بسیار مهم مربوط به نکته سوم است که چرا مردم باید شرایط سخت را بپذیرند و آن را تحمل کنند؟
درباره شرایط سخت اجرائی شدن بودجه‌ای که قرار است در سال ۱۴۰۱ به صورت قانون مصوب مجلس در دستور کار دولت قرار گیرد، راهکار مشخص اینست که این سختی را خود مسئولین تحمل کنند و یا با مردم در تحمل سختی‌ها شریک باشند. این، فرمایش امیرالمؤمنین علیه‌السلام به عثمان‌بن‌حنیف والی بصره است که: آیا درست است که من خودم را به اینکه به من بگویند امیرالمؤمنین راضی کنم در حالی که در سختی‌های روزگار با مردم شریک نباشم؟ أأقْنَعُ مِنْ نَفْسِی بِأَنْ یُقَالَ هذا امِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ لَا أُشَارِکَهُمْ فِی مَکَارِهِ الدَّهْر؟ (نامه ۴۵ نهج‌البلاغه).
بودجه کل کشور باید بگونه‌ای تنظیم و اجرا شود که بتواند گره‌های زندگی مردم را بگشاید. اینکه مسئولان کشور اعم از تقنینی و اجرائی بنشینند و تصمیم بگیرند و از مردم بخواهند برای اجرائی شدن مصوباتشان سختی‌هائی را تحمل کنند، در هیچ قانون و آئین‌نامه‌ای پیش‌بینی نشده است. قانون اساسی جمهوری اسلامی که میثاق ملی کشور است، مسئولین را ملزم به تصویب قوانینی کرده است که تمام شئون زندگی مردم اعم از معیشت، تعلیم، مسکن، شغل و حتی تفریحات را تسهیل کنند بطوری که عموم مردم بتوانند در رفاه و آسایش زندگی کنند.
حساب مقاطع استثنائی از قبیل زمانی که جنگی تحمیل شود و یا حوادث طبیعی مشکلات فوق‌العاده به وجود بیاورد، جداست ولی در شرایطی که عملکرد خود مسئولین موجب بروز مشکلات اقتصادی می‌شود، باید خود مسئولین در تحمل سختی‌ها پیشقدم باشند و با کاستن از حقوق و مزایای خود، حذف کردن ردیف‌های زاید و بی‌خاصیت از بودجه و صرفه‌جوئی در هزینه‌های دستگاه‌های دولتی، مشکل کمبود بودجه را حل کنند و کشور را از مرحله دشوار اقتصادی عبور دهند.
بر این اساس، اکنون سؤال اینست که در لایحه بودجه ۱۴۰۱ برای کاهش حقوق و مزایای نمایندگان مجلس، وزرا، معاونان وزرا، مدیران کل، رؤسای قوا و سایر مسئولین ارشد چه پیش‌بینی‌هائی شده است؟ برای حذف حق مأموریت‌ها، کاهش هزینه‌های تشریفاتی سفرهای داخلی و خارجی، مخارج پذیرائی‌ها و برگزاری همایش‌های بی‌خاصیت چه تدابیری اندیشیده شده است؟ و سرانجام اینکه آن نماینده مجلس و آن مسئول دولتی که مردم را به پذیرش و تحمل سختی بیشتر دعوت کرده‌اند،
آیا می‌دانند که ظرفیت تحمل مردم تکمیل شده و بیش از این نمی‌توان از آنها انتظار داشت؟ آیا این حضرات از کارتن‌خواب‌های تهران که مرکز این کشور اسلامی است خبر دارند؟ آیا می‌دانند که اخیراً اتوبوس‌خواب‌ها هم بر قشر محروم اضافه شده‌اند؟ آیا آماری از خانواده‌های زیر خط فقر دارند؟ کسانی که در رنج مردم شریک نیستند چگونه به خود اجازه می‌دهند از مردم بخواهند شرایط سخت را بپذیرند؟
