اگر در خانه هر مسئولی یک معلول زندگی می‌کرد…
آن‌ها که 15 درصد جامعه را شامل می‌شوند و آسیب‌پذیرترین افراد جامعه هستند، بااین‌حال نه از شرایط ویژه‌ای برخوردارند، نه حمایت مالی درخوری دریافت می‌کنند…
کرونا؛ ویروسی که جهان را با بحران سلامت مواجه کرد و سیاستمداران و بازیگردان‌های مؤثر کشورمان را هم بر آن داشت تا برای اقشار مختلف جامعه برنامه بازدارنده بریزند، هرروز یک مدل جدید برای جلوگیری از ابتلای افراد به بیماری کووید 19 اجرا شد و بسیاری از اقشار، از راننده تاکسی گرفته تا مغازه‌دارها به‌نوعی از سوی دولت حمایت شدند؛ اما یک قشر مظلوم فراموش شد. قشری که به‌سختی دیده می‌شوند و دیده شدنشان هم معمولاً رنگ و بوی ترحم دارد.
معلولان را می‌گویم؛ آن‌ها که 15 درصد جامعه را شامل می‌شوند و آسیب‌پذیرترین افراد جامعه هستند، بااین‌حال نه از شرایط ویژه‌ای برخوردارند، نه حمایت مالی درخوری دریافت می‌کنند و نه حتی راهکارهای مقابله با کرونا را به‌درستی آموزش دیدند. متخصصان و صاحب‌نظران در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی رعایت پروتکل‌های بهداشتی را فریاد زدند بدون آنکه به فردی که توانایی شنیدن ندارد، فکر کنند. معلم و پرستار دورکار شدند و معلولان جسمی و حرکتی، روال زندگی‌شان به هم ریخت. برای ناشنوایان و نابینایان راهکار ویژه‌ای در نظر گرفته نشد و کسی به لب‌خوانی با ماسک فکر نکرد و هیچ‌کس دست نابینایی را برای عبور از خیابان نگرفت.
بگذریم! این روزها می‌گذرد و گوشه‌گیری، تنهایی، انزوا و افسردگی به مشکلات معلولان اضافه می‌شود و ما همچون روزهای گذشته از کاهش روند بیماری خوشحال می‌شویم و اخبار تبدیل شهرهای قرمز به نارنجی و نارنجی به زرد را دنبال می‌کنیم.
گاهی با خودم فکر می‌کنم که اگر نگهداری این یک میلیون و ۵۰۰ معلول که البته با احتساب معلولین روانی، معلولین ذهنی، افراد دارای اوتیسم و افراد دارای لکنت، چندین برابر این تعداد می‌شود را به مسئولان می‌سپردند، حتماً با وضعیت متفاوت دانش‌آموزان معلول مواجه بودیم که هیچ سامانه آموزشی برایشان ایجاد نشده، و من نمی‌دانم با چه سیستم آموزشی درس می‌خوانند و آیا اصلاً این روزها درس می‌خوانند؟ اما این را می‌دانم که این روزها بیش از هر زمان دیگری افسرده‌اند و مشکلات روحی به مشکلات جسمی‌شان اضافه‌شده است.
اگر در خانه هر مسئولی یک معلول زندگی می‌کرد، حتماً در بیمارستان‌ها و آزمایشگاه‌ها یک رابط ویژه معلولین به این افراد کمک می‌کرد، حتماً شرایط ویژه‌ای برای ناشنوایان و نابینایان در نظر گرفته می‌شد و خدمات اجتماعی و روانشناسی به‌صورت رایگان در اختیارشان قرار می‌گرفت. البته ناگفته نماند در این شرایط بحرانی، مسئولین لطف کردند و به ده درصد از افراد تحت پوشش بهزیستی بسته‌های معیشتی و بهداشتی اختصاص دادند.
سیزدهم آذر روز جهانی افراد دارای معلولیت است؛ آن‌گونه که آمار رسمی می‌گوید از هر 7 نفر در جهان، یک نفر با ناتوانی به زندگی خود ادامه می‌دهد، که بیش از یک میلیارد نفر را شامل می‌شود، بنا بر آنچه اعلام‌شده شایع‌ترین ناتوانی برای افراد زیر 60 سال در سراسر جهان افسردگی و پس‌ازآن مشکلات شنوایی و بینایی است
