چرا بعضی از والدین احساس گناه می‌کنند؟

به گزارش تازه‌نیوز، مقدار محدودی از این احساس گناه می‌تواند مثل یک عامل انگیزه‌بخش برای تربیت بچه‌ها عمل کند، اما اگر شدید باشد، به‌راحتی می‌تواند والدین را دچار مشکلاتی مثل عیب‌جویی از خود، شک کردن دائمی به توانایی‌های خود و عزت‌نفس پایین کند که درنهایت کیفیت والدگری را کاهش می‌دهند. با این‌حال، چه عواملی باعث شکل‌گیری این احساس گناه در والدین می‌شوند؟

۱. خودتان را به‌خاطر اتفاقات خارج از کنترل مسئول می‌دانید

انسان‌ها به‌طور طبیعی در جهت حفظ ایمنی بچه‌هایشان و ارتقای سلامتی و شادی آنها فعالیت می‌کنند. وقتی که بچه‌ها با چالش‌های مختلف زندگی مواجه می‌شوند، مثل بیماری‌ها، تصادف، قلدری در مدرسه، ضعف تحصیلی و…، بسیاری از والدین خودشان را به‌خاطر این مشکلات سرزنش می‌کنند و درنتیجه دچار احساس گناه می‌شوند. با این‌که مشاهده رنج فرزندان واقعا سخت است، اما مسئول دانستن خود به‌خاطر اتفاقات خارج از کنترل یا اتفاقات اجتناب‌ناپذیر، والدین را دچار رنج غیرضروری و مضاعفی می‌کند.

بنابراین همیشه روی پشتیبانی از فرزندتان تمرکز کنید و در مدیریت احساسات بچه‌ها به آنها کمک کنید تا از این طریق بتوانید احساس گناه خودتان را کنترل کنید.

۲. استانداردهای بسیار سختگیرانه‌ای دارید

تصور ذهنی بعضی از والدین درباره والدگری ایده‌آل خودشان با آنچه در واقعیت هستند و توانسته‌اند برای خانواده‌شان فراهم کنند، فاصله زیادی دارد. این افراد معمولا استانداردهای بسیار سختگیرانه‌ای درباره خودشان دارند و مثلا هر روز به خودشان می‌گویند: «خانه همیشه باید کاملا تمیز باشد»،‌«من همیشه باید همه خواسته‌های بچه‌هایم را فراهم کنم»، «من همیشه باید بیشتر از الان با بچه‌ها وقت‌گذرانی کنیم» و… . پایبندی به این استانداردهای سختیگرانه، شرایطی را به‌وجود می‌آورد که در آن کوچک‌ترین نقصی در پایبندی به این استانداردها باعث شکل‌گیری احساس گناه در پدر یا مادر می‌شود.

بنابراین معیارهای کمال‌گرایانه را کنار بگذارید، انعطاف‌پذیر باشید و محدودیت‌های واقعی زندگی انسانی را درک کنید. این الگوی رفتاری به شما کمک می‌کند که خواسته‌های ذهنیتان از پدر یا مادر بودن با زندگی واقعی شما همخوانی پیدا کند.

۳. همه‌چیز را سیاه و سفید می‌بینید

بسیاری از واالدین عادت دارند که خودشان و توانایی‌های والدگری خودشان را در چارچوب‌های مطلقا سیاه/سفید یا صفر/صد ببینند. پدر یا مادر در این حالت فقط به محدودیت‌ها، شکست‌ها، عدم موفقیت‌ها، مشکلات یا اشتباهات فکر می‌کنند، درحالی که همین رفتار اشتباه باعث می‌شود والدین نتوانند در حفظ امنیت بچه‌ها و رسیدگی درست به آنها موفق عمل کنند.

پس به‌جای نگاه سیاه/سفید، به نقاط قوت خودتان هم توجه کنید. دستاوردها و موفقیت‌ها را هم ببینید و توانایی‌های برجسته خودتان در والدگری را جدی بگیرید.

۴. از محدودیت‌های زندگی خودتان آگاهی ندارید

بعضی از پدرها و مادرها می‌خواهند که فرزندشان بهترین زندگی جهان را داشته باشد و معتقدند که نیازهای فرزندشان (فارغ از هر هزینه‌ای) همیشه باید در اولویت قرار بگیرد. این رویکرد باعث می‌شود که والدین در مواقعی که نمی‌توانند به این اولویت‌بندی پایبند باشند، احساس گناه کنند. به‌علاوه، این والدین نمی‌تواند بین زندگی شخصی خودشان و رسیدگی به فرزندان نوعی تعادل ایجاد کنند.

بنابراین قبل از هر چیز باید از محدودیت‌های زندگی خودتان آگاه باشید، برآورده‌سازی نیازهای خودتان را هم جدی بگیرید و بپذیرید که گاهی اوقات نمی‌تواند نیازهای بچه‌ها را در اولویت اصلی زندگی قرار داد. این رویکرد به بچه‌ها هم می‌آموزد که همیشه نمی‌توانند آنچه می‌خواهند را به‌راحتی به‌دست بیاورند.

_{منبع: سلامت}