پرسپولیس و استقلال مدیریت می‌خواهند نه دعای خوبان عالم

خوب شد مقر فیفا آمریکا نیست!

اگر عشق و علاقه میلیون‌‎ها ایرانی به فوتبال نبود و اگر سرگرمی کودکانی در دورافتاده‌ترین روستاها دیدن نود دقیقه بازی تیم محبوب‌شان نمی‌بود، کل فوتبال ایران هم تعطیل می‌شد اتفاق خاصی رخ نمی‌داد.

صالح یعقوبی/ تازه‌نیوز؛ حذف پرسپولیس و استقلال از لیگ قهرمانان آسیا باید خیلی پیش‌تر از این اتفاق می‌افتاد تا اثبات شود شرایط از آن‌چه متصور هستید وخیم‌تر است. فوتبال ایران هم مانند ساخت یک برج که ابتدا نیازمند ویرانی بنای قبلی و گود‌برداری اصولی است باید خراب و از اول ساخته شود. در فوتبال هم مانند برخی از مسائل دیگر در کشور آن‌قدر اصرار به اشتباه ورزیده می‌شود تا کار بیخ پیدا کند؛ مانند سال ۲۰۰۶ که محمد علی‌آبادی، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی در دولت احمدی‌نژاد به دلیل اختلاف نظر شخصی با دکتر محمد دادکان به برکناری پافشاری کرد و در نهایت هم یکی از عوامل تعلیق فوتبال ایران شد و بازهم این دادکان بود که با ناخشنودی اما برای صلاح فوتبال ایران با حضور در فدراسیون فوتبال یک استعفای صوری نوشت. گاهی هم که یک مدیر خوب و دل‌سوز به فوتبال می‌آید چنین سرنوشتی پیدا می‌کند! شاید ندانید که ساختمان‌های فعلی دو باشگاه پرسپولیس و استقلال در زمان ریاست دادکان خریداری و تحویل شد وگرنه سرخ‌آبی‌ها علاوه بر هزاران مشکل جاری باید هرسال به فکر اثاث‌کشی هم می‌بودند!

کار فوتبال با مدیریت صحیح راه می‌افتد نه دعای خوبان عالم!

چند هزار سالی است که در آستانه لیگ قهرمانان آسیا باشگاه‌های ما خصوصا پرسپولیس و استقلال به دلیل نقض مدارک و مشکلات مربوط به بدهی‌های خارجی، مالکیت مشترک، مالیات و… با دعا و کدخدا منشی راهی آسیا می‌شوند و هیچ راه‌حلی هم برای این موضوع پیدا نمی‌کنند.

مدیران این دو باشگاه فقط مدیر هزینه هستند و فقط چند مصاحبه هوادارِ نوجوان‌پسند انجام می‌دهند و با به‌جا گذاشتن میلیاردها بدهی صندلی را به نفر بعدی تحویل می‌دهند تا او هم معروف شود.

تکلیف صداوسیما هم مشخص است؛ در ابتدا تنها برنامه دل‌سوز و «عادل» را حذف کرد و مجریان فعلی‌اش هم کور خود هستند و بینای دیگران! محمدرضا احمدی در برنامه زنده به بدهی ۲۰۰هزار دلاری پرسپولیس به استوکس و اوساگونا انتقاد می‌کند اما اشاره‌ای نمی‌کند که یکی از دلایل اصلی فلاکت فوتبال خود صداوسیما است که حق پخش را که در تمام دنیا مرسوم است و اگر بارسلونا و رئال مادرید هم حق پخش‌شان را دریافت نکنند به گرفتاری‌های بزرگی دچار می‌شوند، پرداخت نمی‌کند. یک برآورد می‌گوید پرسپولیس در دو سال گذشته بیست هزار میلیارد تومن باید برای حق پخش دریافت می‌کرده که با قیمت دلاری که آقای احمدی محاسبه کرد، فصلی ۳۳۳میلیون دلار درآمد از دست داده! مدیریت فوتبال هم که با وعده‌های بزرگ پا به ساختمان فدراسیون در صداوسیما از دعای خوبان عالم می‌گوید و در عمل کمکی به فوتبال نکرده است.

خوب شد مقر فیفا در آمریکا نیست

سال‌ها از کارشکنی کشورهای عربی برای تیم‌های فوتبال‌مان گفتیم، تا حدی هم حق داشتیم، اما آن‌ها از جایی به بعد متوجه شدند راه موفقیت حرفه‌ای شدن است و با استخدام افراد درجه یک در تمام زمینه‌ها پیشرفت کردند؛ قطر به همین طریق میزبانی جام‌جهانی را گرفت و قهرمان آسیا هم شد، عربستان در لیگ قهرمانان آسیا میزبانی شایسته‌ای از تیم‌های‌مان داشت و الهلال مقتدرانه شکست‌مان داد و بسیار شایسته هم قهرمان آسیا شد اما فوتبال ایران حتی برای میزبانی بازی‌های تیم ملی در خطر است و آخرین باری که پرسپولیس به عنوان فینالیست دو دوره لیگ قهرمانان میزبان بوده را کسی به خاطر ندارد! ما همچنان با اختراع واژه‌هایی مانند «ای‌اف‌سیرک» و این‌که همه دست به دست هم داده‌اند تا به فوتبال ما ضربه بزنند خودمان را سرگرم کرده‌ایم که حتی دیگر مصرف داخلی هم ندارند. فیفا بارها به اساسنامه و بسیاری از مسائل فوتبال مانند حضور بانوان در استادیوم‌ها ایراد گرفته اما تعدادی از رسانه‌ها این را دشمنی و تهدید می‌دانند در صورتی که در فوتبال تهدید وجود ندارد و فیفا اهل قانون، تبصره و اساسنامه است که باید همه رعایت کنند و تهدید جایی در آن ندارد؛ شاید اگر مقر فیفا در آمریکا بود ادبیات عوض می‌شد!

در این بین فقط هواداران تیم‌ها ضرر می‌کنند. فوتبال و هواداری کردن در تمام دنیا یک نوع سرگرمی است ولی در ایران به دلیل سیاست‌های اشتباه یعنی استرس پنجره بسته، بلاتکلیفی مدیریتی، حذف از لیگ قهرمانان و ده‌ها مورد دیگر، جز دلهره و زجر نتیجه‌ای برای هوادار در پی نداشته. بدون تعارف با این سیستمی که بر فوتبال ایران حاکم است اگر کسی بتواند این فوتبال را تا زمان درست شدن، فراموش کند پیروز واقعی این میدان است.

بیشتر بخوانید:‌

ارسال نظر

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.