این هنرمند با آثارش به قوانین ایالات متحده اعتراض کرد! +تصاویر
«تاونی چتمون» هنرمند مقیم مریلند پس از عکاسی از سیاه‌پوستان، عکس‌هایش را با رنگ اکریلیک، ورقه طلا، کاغذ‌های رنگی، سنگ‌های نیمه‌قیمتی و شیشه بازآفرینی می‌کند تا در برابر تبعیض بر اساس رنگ پوست و مدل موها مقابله کند.
به گزارش تازه‌نیوز، تاونی چتمون یک هنرمند خودآموخته است که بیشتر از ۱۶ سال در حوزه عکاسی فعالیت دارد. او در توکیو به دنیا آمد و چون پدرش ارتشی بود، این فرصت را داشت تا فرهنگ‌های سه قاره مختلف را تا قبل از ۱۲ سالگی تجربه کند. او از سن ۱۲ سالگی تا اوایل بزرگسالی در رشته هنرهای نمایشی تحصیل کرد؛ سپس مسیر خود را تغییر داد و علایق خود را بر پشت دوربین عکاسی متمرکز کرد. چتمون در حال حاضر با همسر و ۳ فرزندش در مریلند زندگی می‌کند.
به نقل از فارس، او که خودش سیاهپوست است، همیشه دغدغه این قشر از جامعه را دارد و با عکاسی از زنان، مردان و کودکان سیاهپوست در برابر تبعیض بر اساس رنگ پوست و موها مقابله می‌کند. این هنرمند در بیانیه (استیتمنت) یکی از نمایشگاه‌هایش در سال ۲۰۱۹ نوشته بود: در ایالات متحده و خارج از کشور، مدل‌های مو که به‌طور مشخصی شبیه به فرهنگ سیاه‌پوستان است، به عنوان نامرتب، نامنظم، غیرجذاب، و غیرحرفه‌ای برچسب‌گذاری می‌شوند و بعضاً تحت نظارت پلیس قرار می‌گیرند. قوانینی هم در برخی مدارس وضع شده‌اند که در آن از بلندی موها یا بافتن آن به عنوان «نقض قوانین» یاد می‌کنند و آن را «تخلف» می‌دانند که مجازات آنها تمسخر، تعلیق و محرومیت از فعالیت‌های فوق برنامه و اخراج است. هنوز در سال ۲۰۱۹، زنان و مردان سیاه پوست با تبعیض مشابهی در محیط کار مواجه هستند.
چتمون می‌گوید: نمی‌توان متوجه نشد که دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم همچنان به ما نشان می‌دهد که ارزش بیشتری برای چیزهای مادی قائل می‌شود. طلا و جواهراتی که برای تزئین سوژه‌هایم استفاده می‌کنم، از نظر اکثریت قریب به اتفاق مردم جهان از زندگی سوژه‌های سیاهپوست من ـ برادران، خواهران، مادران، پدرها، خاله‌ها و عموها ـ ارزشمندتر هستند! این موضوع آزاردهنده است.
دوربینی که دیگر وسیله امرار معاش نیست
این هنرمند پس از عکاسی، وقتی در سال ۲۰۱۵ به چاپ عکس‌ها و تزئین آن با رنگ، ورقه طلا و اشیاء قیمتی روی آورد، علاوه بر هنر بیزانسی، از «گوستاو کلیمت» (نقاش نمادگرای اتریشی، درگذشته ۱۹۱۸) تأثیر پذیرفت. چرا که اعتقاد دارد هنر بیزانسی و شمایل‌نگاری مذهبی تمایل داشتند تا تجربه‌ای معنوی را در بیننده برانگیزند. ضمن اینکه از طلا برای برجسته کردن مسائل و نکاتی که برایش مهم هستند، استفاده می‌کند.
برای چتمون، عکس‌های او اولین لایه‌ای هستند که دستکاری (کولاژ دیجیتال) می‌کند و اغلب چشمان سوژه را بزرگتر و موهایشان را اغراق‌آمیز می‌کند. پس از آن، او اغلب پوششی از ورق طلا، رنگ و سنگ‌های زینتی اضافه می‌کند. با انجام این کار، او اثری را تولید می‌کند که بیش از اینکه یک عکس باشد، یک بیان ترکیبی جدید است.
او می‌گوید: به فکر کردن بیشتر در مورد معنای زندگی روی آوردم و به آرامی از نگاه کردن به دوربینم به عنوان وسیله‌ای برای امرار معاش خودداری کردم و آن را بیشتر به عنوان راهی برای انتقال شادی، درد و ناامیدی دیدم. همچنین شروع کردم به فکر کردن بیشتر پیرامون دنیای بدون تبعیضی که می‌خواستم فرزندانم در مقایسه با دنیای امروزی در آن بزرگ شوند.
چتمون پس از مستندسازی نبرد پدرش با سرطان و باختن به آن، به شدت تحت تأثیر قرار گرفت. او می‌گوید: ما فکر می‌کردیم پیروزی پدرم بر سرطان مردان دیگر را تشویق می‌کند که سرطان پروستات را جدی بگیرند. من آن سال را صرف عکاسی روزانه از سفر او کردم، سفری که با سرطان به پایان رسید و جان او را گرفت. از دست دادن پدرم مرا تغییر داد و نحوه نگاهم به زندگی، زمان و تقریباً همه چیز دستخوش تغییر شد.
پس از آن بود که چتمون، مجموعه‌ای از پرتره‌ها را عکاسی و در چند لایه تزئین کرد که به گفته خودش نشان‌دهنده اهمیت و قدردانی از عزیزان است، قبل از اینکه خیلی دیر شود. او توضیح می‌دهد: درک وسیع‌تر از چگونگی استفاده از طلا در طول تاریخ، مرا به ادامه این روش سوق داد. چون از لحاظ تاریخی، ارزش طلا برای افراد همیشه محفوظ بوده است. طلا سیگنالی بود به بیننده مبنی بر اینکه آنچه را که به آن نگاه می‌کند، باید ارزشمند، معنادار و مقدس تلقی شود.
یادآوری عشقی که هرگز محو نمی‌شود
با در نظر گرفتن این موضوع، چتمون در دوران قرنطینه روی مجموعه جدید خود کار کرد و پیرامون مرگ و میر، تأثیرات همه‌گیری و ناآرامی‌های اجتماعی تأمل کرد. در بیشتر موارد، سوژه‌های او افرادی هستند که چتمون به آنها نزدیک است، مانند فرزندان، بستگان یا مدلی که قبلاً با او کار کرده است. پس از گرفتن پرتره، چتمون آنها را با کولاژ، مونتاژ یا افزودن عناصر تزئینی، بهبود می‌بخشد.
چتمون در جدیدترین نمایشگاهش که اخیراً با عنوان «اگر دیگر نبودم، می‌خواستم بدانی…» برگزار کرده، با اشاره به همه‌گیری ویروس کرونا و مرگ برخی نزدیکان و عزیزان نوشته است: نمی‌خواهم منتظر زمان عالی، مکان مناسب یا روز عالی برای ابراز عشق خود به خانواده و دوستان باشم. اگر فردا دیگر اینجا نباشم، می‌خواستم کسانی که با آنها بزرگ شدم، مرا بشناسند. می‌خواهم به فرزندانم عشقی که هرگز محو نمی‌شود را یادآوری کنم. در دوران قرنطینه، من به زندگی خود و کوتاهی آن فکر کردم. می‌دانم که تا ابد اینجا نخواهم بود، اما هنر من، نوشته‌های من و هر اقدامی که به عنوان یک انسان انجام می‌دهم، باقی خواهد بود.
«بعد از پالایش و چاپ، اثرم را با رنگ اکریلیک، ورق طلای ۲۴ عیار و موادی مانند کاغذ، سنگ‌های نیمه‌قیمتی، شیشه و سایر مواد ترکیبی تزئین می‌کنم. همچنین هنگام قاب‌بندی کارم، قاب‌های قدیمی و عتیقه را که از محل فروش املاک، گالری‌ها و حراج‌ها جمع‌آوری می‌کنم یا از قاب‌های باروک امروزی و بسیار خاص استفاده می‌کنم. قاب‌ها نقش مهمی در کار بازی می‌کنند، زیرا من به دنبال ارائه یک ضدروایت از یک پرتره معمولی هستم.»
چتمون تأکید می‌کند: کار من همیشه در حال تکامل است، بنابراین ممکن است مواد مانند من تکامل پیدا کنند، اما مطمئناً احساسات و معنای پشت کار همیشه وجود خواهد داشت.
بیشتر بخوانید:
