امیدهایی که «کره ماه» آن را پر رنگ کرد!
ناسا می‌گوید نتیجه بررسی‌های جدید نشان می‌دهند میزان آب روی کره ماه بیشتری از حدی است که دانشمندان قبلا تصور می‌کردند.
به گزارش تازه‌نیوز و به نقل از همشهری آنلاین، به گفته ناسا این آب به صورت توده‌های از یخ در مناطقی تاریک و سایه‌دار که برخی از آنها به کوچکی یک سکه هستند، پنهان شده‌اند.
دانشمندان از سال ۲۰۰۹ نشانه‌هایی از وجود آب روی کره ماه را پیدا کرده‌اند و در سال ۲۰۱۹ وجود آب به صورت یخ روی سطح این کره ثابت شد.
اکنون پژوهشگران در دو بررسی جدید نه تنها وجود آب روی کره ماه را ثابت کرده‌اند، بلکه همچنین دریافته‌اند که سطح ماه ممکن است حامل مقدار زیادی از تکه‌های یخ پنهانی در «تله‌های سرد» در مناطقی همیشه تاریک در ماه باشد.
پل هین، استادیار در آزمایشگاه فیزیک جوی و فضایی در دانشگاه کلرادو بولدر یکی از این پژوهشگران در بیانیه‌ای گفت: «اگر بتوانید تصور کنید که روی سطح ماه در نزدیکی یک از قطب‌هایش ایستاده‌اید، مناطقی سایه‌دار روی همه جا می‌بینید. بسیاری از این سایه‌های کوچک ممکن است پر از یخ باشند.»
یافتن آب روی ماه
هین و همکارانش در یکی از این بررسی‌ها داده‌های به دست آمد از «مدارگرد دیده‌وری ماه» برا یررسی توزیع «تله‌های سرد» استفاده کرند، جاهایی که آب به جز به شکل دائما گیرافتاده روی ماه نمی‌تواند وجود داشته باشد.
این دانشمندان نه تنها شمار گسترده‌ای از تله‌های سرد- حتی تله‌های سرد کوچک به قطر یک سانتی‌متر را پیدا کردند- اما ممکن است صدها یا حتی هزاران تله‌های سرد کوچکتر از این هم وجود داشته باشند. این دانشمندان این سایه‌های دائمی را روی هر دو قطب ماه پیدا کردند.
گروه هین در واقع دریافتند که ۴۰۰۰۰ کیلومتر مرب از سطح ماه توانایی نگهداشتن آب را دارد. این مقدار دو برابر بیشتری از مساحتی است که دانشمندان قبلا تصور می‌کردند حاوی آب یخزده باشد.
ماهیت جالب این «تله‌های سرد» این است که آنها فقط نقاط سرد و تاریکی نیستند که آب با احتمال بیشتر در آن تجمع می‌یابد. بلکه این مناطق آنقدر سرد هستند که آب یا یخ برای مدت بسیار طولانی در آنها به دام افتاده است.
هین گفت: «دما در این تله‌های سرد به قدری پایین است که یخ مانند سنگ عمل می‌کند. اگر آبی به این مناطق برسد، برای میلیاردها سال در همان جا می‌ماند.»
با اینکه هین و همکارانش می‌گویند لازم است این یخ‌ها با ماه‌نوردها یا ماموریت‌های سرنشین‌دار واقعا پیدا شوند، این یافته جدید نه تنها می‌تواند در طرح‌های آینده انسان‌ها برای بازگشت فضانوردان به کره ماه مهم باشد.( ناسا امیدوار است با برنامه آرتمیس در سال ۲۰۲۴ فضانوردانی را به کره ماه بفرستد)، بلکه محل‌های اقامت طولانی‌مدت برای انسان‌ها روی سطح ماه ایجاد کند که پایگاهی برای جهش بعدی به سوی کره مریخ باشد.
استفاده از داده‌های سوفیا
پژوهشگران در یک بررسی دیگر به سرپرستی کیسی هانیبال ، پژوهشگر برنامه پسادکتری ناسا در مرکز پرواز فضایی گدارد آب روی ماه را با استفاده از داده‌های تلسکوپ پرنده سوفیا (رصد استراتوسفری برای ستاره‌شناسی مادون قرمز) کاوش کردند.
کارهای قبلی برای شناسایی آب روی کره ماه بر اساس «نشان طیفی» (یک شناسه معین که دانشمندان بر اساس آن مواد را به صورت تابعی از طول موج شناسایی می‌کنند) بودند که نمی‌تواند مشخص کند هدف مورد بررسی آب است یا پیوند هیدروکسیل به مواد معدنی روی سطح ماه.
پژوهشگران با این ابزارهای جدید توانستند نشان طیفی آب بدون اینکه با هیدروکسیل اشتباه شود، پیدا کنند. آنها دریافتند که آب به مقدار زیادی در عرض‌های جنوبی پایین روی ماه به مقدار حدود ۱۰۰ تا ۴۰۰ بخش در میلیون وجود دارد. دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که این آب به صورت «ساندویچ شده» بین دانه‌های شن وجود داشته باشد که از آن در برابر محیط بیرون حفاظت می‌کند.
