راز باستانی کشف شد؛ چرا اسکاندیناوی‌ها در قرون وسطی مهاجرت کردند؟ +تصاویر
یکی از اسرار بزرگ تاریخ مربوط به اواخر قرون وسطی این است که چرا اسکاندیناوی‌ها مهاجرت کردند؟
به گزارش تازه‌نیوز، یکی از اسرار بزرگ تاریخ مربوط به اواخر قرون وسطی این است که چرا اسکاندیناوی‌ها که در سال ۹۸۵ سکونتگاه‌های مناسبی در جنوب گرینلند ایجاد کرده بودند، آنها را در اوایل قرن ۱۵ ر‌ها کردند؟ دیدگاه کلی این بوده که دمای سردتر، مرتبط با عصر یخبندان کوچک، باعث ناپایداری مستعمرات وایکینگ‌ها شده بود.
با این حال، تحقیقات جدید که توسط دانشگاه ماساچوست انجام شده و به تازگی در Science Advances منتشر شده، این نظریه قدیمی را تغییر می‌دهد. این تحقیقات مشخص کرده‌اند که کاهش دما عامل اصلی نبوده، بلکه خشکسالی باعث این امر شده.
گرینلند توسط وایکینگ معروف اریک سرخ مستعمره شد. برپایه حماسه‌های اسکاندیناوی اریک به دنبال قتل به ایسلند تبعید شده بود. در ایسلند همسایه‌اش تورگِست از او پارویش را قرض می‌گیرد ولی آن را بازپس نمی‌دهد. به‌ناچار اریک آن را از تورگست می‌دزدد. پس از دزدی در راه بازگشت با دو پسر تورگست درگیر می‌شود و آنها را می‌کشد. در نتیجه او را از ایسلند هم بیرون راندند و او و پیروانش بر کشتی نشستند و به سرزمین‌های گرینلند که صد سال پیش‌تر توسط گونبیورن اولفسون کشف شده بود، رفتند. هدف او ایجاد یک مستعمره بود. در جنوب غربی گرینلند، او خانه‌ای در مکانی ساخت که بعد‌ها براتالید نام گرفت و سال‌ها به عنوان «پایتخت» گرینلند شناخته می‌شد.
هنگامی که اسکاندیناوی‌ها در سال ۹۸۵ در‌گرینلند در جایی که آن را سکونتگاه شرقی می‌نامیدند مستقر شدند، با پاکسازی زمین از بوته‌ها و کاشت علف به عنوان چراگاه برای دام‌های خود توسعه پیدا کردند.
جمعیت شهرک شرقی در اوج خود به ۲۰۰۰ نفر رسید، اما تقریباً ۴۰۰ سال جمعیت این منطقه کاهش پیدا کرد. برای دهه‌ها، انسان‌شناسان، مورخان و دانشمندان فکر می‌کردند که نابودی شهرک شرقی به دلیل شروع عصر یخبندان کوچک بود، دوره‌ای از کاهش دمای شدید، به‌ویژه در اقیانوس اطلس شمالی، که زندگی کشاورزی در‌گرینلند را غیرممکن می‌کرد.
با این حال، یافته‌های ریموند بردلی، استاد برجسته علوم زمین و یکی از نویسندگان مقاله، چیز متفاوتی را نشان می‌دهد: برای این کار آنها از داده‌های به دست آمده از هسته‌های یخی برای برای بازسازی دمای تاریخی در‌گرینلند استفاده کردند.
بردلی و همکارانش به دریاچه‌ای به نام دریاچه ۵۷۸ سفر کردند که در نزدیک یکی از بزرگترین گروه‌های مزارع در سکونتگاه شرقی است. در آنجا، آنها سه سال را صرف جمع‌آوری نمونه‌های رسوبی از دریاچه کردند.
آنها سپس نمونه‌هایی که اطلاعاتی از بازه زمانی ۲۰۰۰ ساله را می‌داد برای دو نشانگر مختلف تجزیه و تحلیل کردند: اولی، یک لیپید، معروف به BrGDGT که می‌تواند برای برآورد دما مورد استفاده قرار گیرد. نشانگر دوم که از پوشش مومی روی برگ‌های گیاه به دست می‌آید، می‌تواند برای تعیین میزان از دست دادن آب علف‌ها و سایر گیاهانی که برای تغذیه دام‌ها استفاده می‌شود به کار رود و شاخصی از خشکسالی است.
ژائو می‌گوید: «آنچه که ما کشف کردیم این بود که در حالی که دما در طول مسیر این سکونتگاه در جنوب‌گرینلند تغییر زیادی نداشت، اما به مرور زمان به طور پیوسته خشک‌تر می‌شد. »
کشاورزان مجبور بودند دام‌های خود را با علوفه ذخیره شده در زمستان تغذیه کنند و حتی در یک سال خوب، حیوانات اغلب آنقدر ضعیف بودند که به محض آب شدن برف در بهار، مجبور بودند آنها را به مزارع ببرند. در نهایت خشکسالی طولانی، علاوه بر سایر فشار‌های اقتصادی و اجتماعی، ممکن است به اندازه کافی تعادل را بر هم‌زده باشد تا سکونتگاه شرقی ناپایدار شود.
منبع: تابناک‌باتو
بیشتر بخوانید:
