انیمیشن خوب برای روزهای گرم تابستان؛ رالف خرابکار و دنباله جذاب آن محبوب همه سنین +تصاویر

به گزارش تازه‌نیوز، کارگردان انیمیشن رالف خرابکار ریچ مور یکی از سازندگان سریال سیمسون‌ها و انیمیشن زوتوپیا است که با ساخت رالف خرابکار بسیار مورد توجه قرار گرفت و به شهرت رسید. صداپیشگان این انیمیشن جان سی رایلی، سارا سیلورمن، جک مک برایر و جین لینچ بوده‌اند که در ایران با دوبله‌ی بی‌نظیر گلوری در دسترس است. این انیمیشن در گلدن گلوب و اسکار نامزد بهترین فیلم انیمیشن بود و در نهایت توانست جایزه آنی (Annie Award) را برای بهترین فیلم پویانمایی از آن خود کند. هزینه ساخت این انیمیشن ۱۰۸ دقیقه‌ای، ۱۶۵ میلیون دلار اعلام شده است که به عبارتی هر دقیقه از این انیمیشن ۱و نیم میلیون دلار هزینه برداشته است که در نهایت با فروش نزدیک به ۴۷۲ میلیون دلاری خود به سودی سرشار دست پیدا کرد.

تکنولوژی انیمیشن رالف خرابکار

در انیمیشن رالف خرابکار شرکت دیزنی سیستم نورپردازی جدیدی را با مجموعه‌ای از ابزارهای جدید تکنیکی به کار گرفته است و به همین دلیل جذب نشدن به گرافیک فوق‌العاده‌ی این انیمیشن کار بسیار مشکلی است. مدیر فنی دیزنی یعنی اندی هنریکسون از ابزارهای نوین دیجیتال برای کار استفاده کرده که به هنرمندان استودیو امکان کارهای خارق‌العاده‌ای را داده تا انیمیشن دیدنی رالف خرابکار را بسازند.

من بدم، و این خوب است

رالف، ملقب به رالف خرابکار شخصیت یکی از بازی‌های رایانه‌ای است و داستان این انیمیشن حول زندگی کسل کننده او بر می‌گردد. رالف خرابکار، نقش منفی یک بازی دهه هشتاد، به نام «فلیکس تعمیرکار» است، که دیگر از منفی بودن خود خسته شده و قصد دارد مانند شخصیت مثبت بازی یعنی فلیکس، به قهرمان بازی تبدیل شود.

رالف از شکست‌های همیشگی خود که سی سال است آن را لمس می‌کند خسته و ناراحت است و همین بهانه‌ای است تا داستان فیلم با داستان بازی تفاوت داشته باشد. سفرهای رالف از داخل کابل های برق و موج های پروژکتور به جایی که زمین مرکزی بازی نام دارد صورت می‌گیرد. محلی که شخصیت‌ها می‌توانند در آن جا با هم ملاقات کنند. رالف تصمیم دارد با به دست آوردن یک مدال طلایی، خود را به دیگر شخصیت‌های بازی اثبات کند اما مشکل آن است که شخصیت منفی بازی بر اساس برنامه‌ریزی صورت گرفته هیچ‌گاه نمی‌تواند به مدال طلایی دست پیدا کند. اینجاست که اخطار داده می‌شود. اگرچه معمولا قوانین بازی ممکن است باعث مرگ مکرر آنها در طول بازی شود، اما اگر خارج از بازی اتفاقی برایشان بیفتد به آخر خط رسیده‌اند و برای همیشه نابود می‌شوند.

تماشای انیمیشن رالف خرابکار نه تنها برای کودکان بالای ۷ سال جذاب است بلکه برای بزرگ‌ترها هم جذابیت دارد و خاطرات بازی‌های آتاری و میکرو را برایمان زنده می‌کند. بازی‌هایی که دوران کودکی بسیار از ما با آنها سپری شده و لحظات خوشی را برای ما خلق کردند. زنده شدن این شخصیت‌ها کمی یادآور انیمیشن داستان اسباب‌بازی‌ها است که در نبود انسان‌ها زنده می‌شوند و حرکت می‌کنند. احتمالا همه‌ی ما بعد از دیدن انیمیشن داستان اسباب‌بازی‌ها نگاه جدیدی به اسباب‌بازی‌ها داشتیم و احتمالا بعد از دیدن انیمیشن رالف خرابکار هم نگاه جدیدی به بازی‌های ویدیویی داشته باشیم.

دنباله جدید داستان: رالف اینترنت را خراب می کند

«رالف اینترنت را خراب می‌کند»، همه‌ی آن نکات مهم در نحوه‌ی آفرینش یک دنباله‌ی جذاب و لایق احترام را تیک می‌زند. به شکلی وفادارانه، جنس کودکانه و شیرین روایت «رالف خراب‌کار» (Wreck-It Ralph) را حفظ می‌کند و در عین حال، ترسی از ارائه‌ی پایان‌بندی متفاوت و معنادارش ندارد. همان‌قدر که شبیه به اثر اول به نظر می‌رسد، همان‌قدر هم افق‌های دنیای مجموعه‌اش را گسترش می‌دهد و کاراکترها را چه از نظر فیزیکی و چه از نظر ذهنی، به سفرهای تازه‌ای می‌برد. از منظر بصری، آن‌چه که واضحا عالی از آب درآمده است و از والت دیزنی هم انتظار می‌رفت، موردی نیست جز خلق دنیایی جایگزین برای توصیف فضای مجازی و اینترنت که ذره‌ذره‌ی شبیه‌سازی‌هایش، در حد و اندازه‌ی انیمیشنی این‌چنین، باورپذیر به نظر می‌رسند.

سازندگان با استفاده از ترکیب تخیلات‌شان با واقعیت‌های مرتبط با فضای مجازی، بهترین تصویر ممکن از آن را نشان‌مان می‌دهند. تصویری که در آن حرکت پرنده‌های آبی‌رنگ حامل توئیت‌های کاربران خنده‌دار هستند و معطل شدن رالف و ونلوپه مقابل پاپ-آپ‌هایی که سر راه‌شان سبز می‌شوند، جدی به نظر می‌رسد. این، شاید روش بخش‌بخش اثر در قصه‌سرایی هم باشد. چون والت دیزنی همیشه در بهترین ساخته‌هایش، جدیت و مسائل سرگرم‌کننده و خنده‌آور را به خوبی درهم تنیده است و Wreck-It Ralph 2، یکی از بهترین محصولاتی است که به خوبی از این فرم داستان‌گویی، پذیرایی می‌کند. البته که قسمت دوم «رالف خراب‌کار»، فیلم پیچیده و معنامحوری نیست. اما این اصلا نباید باعث شود که معنی داشتن فیلم‌نامه و تصویرسازی‌هایش را انکار کنید. و دقیقا همین مورد، چیزی است که کمک می‌کند حتی به عنوان یک بزرگ‌سال، بتوانید از دنبال کردن ثانیه‌هایش لذت ببرید.

اضافه شدن اینترنت به فروشگاهِ دستگاه‌های بازی آرکید، رویارویی ونلوپه با پرنسس‌های داستان‌های معروف والت دیزنی و دخالت یافتن جزئیات گوناگونی از دنیای شبیه‌سازی‌شده‌ی شبکه‌ی مجازی مانند موتورهای جست‌وجو در داستان، همه و همه در کنار قدرت دنیاسازی‌های تصویری سازندگان اثر، ما را به درون دنیای فیلم می‌کشانند. مواردی که هرچند لحظه یک بار، با اضافه کردن یک نکته‌ی خنده‌آور یا یک سرگرمی کوتاه به انیمیشن، در نگه داشتن‌مان پای دقایقش موثر ظاهر می‌شوند و در عین حال، هرگز برخلاف برخی از محصولات متوسط دیده‌شده درون دنیای انیمیشنی والت دیزنی در چند سال اخیر، بر تم‌های داستانی و ماهیت فیلم‌نامه برتری پیدا نمی‌کنند.

پایان‌بندی جسورانه و جذاب این انیمیشن را هم  نباید از یاد برد؛ پانزده دقیقه‌ی به یاد ماندنی که مثل دیگر دقایق فیلم، به ما می‌گوید که در زندگی، بردن همیشه به معنی نباختن هم نیست. از همه فوق‌العاده‌تر هم آن که برای لمس این باورهای تحسین‌برانگیز خالقان اثر در دنیای آن، نیازی به خواندن هیچ نوشته‌ای وجود ندارد. چرا که اگر فیلم را تماشا کنید و آن را دوست داشته باشید، با توجه به شرایط شخصی خودتان، قطعا برخی از گفته‌ها و از آن مهم‌تر، برخی از تصمیمات دو کاراکتر اصلی اثر با به خاطر می‌سپارید. شاید در ناخودآگاه‌تان و شاید هم در عمیق‌ترین نقاط از باور قلبی ویژه‌ای که نسبت به دوستی‌های‌تان دارید.