درس جدید ژاپنیها برای ایران: بدون بهانه شکست را بپذیرید!
تیم ملی کشورمان با یک نمایش برتر بدون کوچکترین ابهام و شائبه مدعی اول قهرمانی یعنی ژاپن را شکست داد.
به گزارش تازهنیوز، خبرورزشی نوشت: دنیای ورزش قهرمانی، دنیای رقابت است. تنها کسانی میتوانند به سطوح بالای ورزشی در دنیا برسند که روحیه برتریطلبی و رقابت داشته باشند. روحیهای که حتی گاه باعث میشود فرد یا تیم حقایق را هم نادیده بگیرد!
به همین فوتبال خودمان نگاه کنید، چه بسیار مربیان و بازیکنانی که بعد از هر شکست از زمین و زمان ایراد میگیرند و مقصر میتراشند! از ضعف داوری و اشتباهات گرفته تا کیفیت زمین و از جو ورزشگاه گرفته تا تدارکات و امکانات! مغلوبان در عرصه ورزش معمولاً بعد از هر شکست لیست بلند و بالایی از مقصران دارند و در طول تاریخ خیلی کم سراغ داریم کسانی که شکست را پذیرفته و دنبال بهانه نباشند.
در تاریخ ورزش خودمان خیلی کم اتفاق افتاده که ما در یک رشته ورزشی، بدون هیچ حرف و حدیثی رقیبی جدی و مدعی قهرمانی را ببریم. به گونهای که خود رقیب هم به برتری ما اعتراف کرده باشد. اتفاقی که شنبه شب در ورزشگاه اجوکیشن دوحه و در یک چهارم نهایی جام ملتهای آسیا ۲۰۲۳ قطر افتاد.
به مصاحبههای بعد از بازی ژاپنیها نگاه کنید؛ از رئیس فدراسیون تا سرمربی تیم ملی ژاپن و کاپیتان این تیم جملگی بر برتری ایران صحه گذاشته و کوچکترین بهانهای برای این شکست نتراشیدند.
رئیس فدراسیون فوتبال ژاپن این پیروزی را به ایران تبریک گفت و اعتراف کرد که ایران تیم برتر زمین بوده است. هاجیمه موریاسو سرمربی نامدار ژاپنی ضمن پذیرش مسئولیت شکست از مردم ژاپن عذرخواهی کرد و گفت که تمام همکاران و شاگردانش، تلاش خود را کردند اما ایران تیم برتر زمین بود و مقابل تیمی قدرتمند مثل ایران نباید گل بخورید.
اندو کاپیتان نامدار ژاپنیها با غرور بیشتری صحبت کرد، اینکه باید از این شکست درس بگیرند و نقاط ضعف خود را برطرف کنند اما او هم اعتراف کرد که ایران تیم برتر زمین بود و ژاپن بدون هیچ حرف و حدیثی مغلوب شد.
چه ایران بتواند طلسم ۴۸ ساله را شکسته و به فینال جام ملتهای آسیا برسد و چه خدای نکرده این اتفاق نیفتد، پیروزی بر ژاپن برای همیشه در تاریخ فوتبال ما ماندگار شد. اولین پیروزی مقابل پرافتخارترین تیم قاره در بالاترین سطح فوتبال و از آن مهمتر، برد بیحرف و حدیث و بدون بهانه که بازنده شکست را پذیرفت.
به افتخار این تیم ملی باید ایستاد، کلاه از سر برداشت و یک نفس آنها را تشویق کرد.