پرورش عضله انسان در جنین خوک!

به گزارش تازه‌نیوز و به نقل از ایسنا، از دست دادن حجم عضلانی یا آتروفی عضلانی به شرایطی گفته می‌شود که بافت عضله اسکلتی به شدت آسیب دیده باشد. این شرایط حتی اهدای اعضای بدن پس از مرگ را نیز غیرممکن می‌کند و مدت‌ها بود که تاکنون هیچ راه حلی نداشت.

دانشگاه “مینه‌سوتا” در حال توسعه شیمرهای خوک-انسان(ارگانیسم‌هایی شامل دو یا چند مجموعه دی‌ان‌ای) هستند که به ماهیچه‌های انسان امکان رشد در جنین خوک را می‌دهند. این روش که از فناوری ویرایش ژن کریسپر(CRISPR) استفاده می‌کند، می‌تواند برای مراقبت‌های بهداشتی انقلابی باشد.

شیمر یا آمیژه یا کایمرا(Chimera) و موزائیک دو اصطلاح معمول برای موجودات مخلوط است. در علم کیمیاگری باستان و امروزه در ژنتیک، مخلوطی از حیوان و انسان را شیمر می‌نامند. شیمر حالتی است مشابه موزائیک با این تفاوت که در موزائیک، سلول‌های متفاوت از نظر ژنتیکی همگی از یک زیگوت منشعب شده‌اند، اما در شیمر همین سلول‌ها از چند زیگوت منشعب شده‌اند.

“ماری گری” استادیار پزشکی در بخش قلب و عروق دانشگاه “مینه‌سوتا”  گفت: آتروفی عضلانی اغلب به دلیل تصادفات و جراحی برداشتن تومورهای بزرگ رخ می‌دهد. هنوز هیچ روش درمانی خوبی برای این شرایط وجود ندارد و نتیجه آن از دست دادن اندام و یا ناتوانی و معلولیت مادام العمر در اثر از دست دادن عملکرد عضلات است.

وی افزود: اکنون پیشرفت در تولید عضله اسکلتی انسان در جنین خوک‌ها نوید خوبی است.

بنابراین دقیقاً چه چیزی این پیشرفت را بسیار متفاوت می‌کند؟ محققان به جای رشد اندام‌های انسانی در شیمرها، بافت عضلانی انسان ایجاد کرده‌اند که می‌تواند برای ترمیم مکان‌های از دست دادن عضله درون خوک‌ها استفاده شود.

با این حال، این آزمایش سوالاتی را در مورد احتمال ایجاد خوک‌های حساس با شعور انسان ایجاد کرده که “گری” این نگرانی را برطرف کرده است.

وی توضیح داد: توجه به این نکته مهم است که ما نشان دادیم که سلول‌های انسانی فقط در جایی قرار میَ‌گیرند که عضله اسکلتی خوک (که اکنون از نظر ژنتیکی حذف شده است) واقع بوده است و این سلول‌های انسانی به مغز یا سلول‌های تولید مثل خوک مهاجرت نمی‌کنند.

گری افزود: این اطلاعات در جهت کاهش نگرانی‌های مهم اخلاقی مربوط به تولید شیمرها ارائه شد.

وی اکنون امیدوار است که آزمایش‌های بالینی این پیوندهای اندام و بافت را طی سه تا پنج سال آینده آغاز کند.

این مطالعه در مجله Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.