دلنوشته حبیب رضایی برای حمیدرضا صدر/ به خداییت قسم حیف است

#حمیدرضا_صدر حمله کرده‌است و این روزها انگار، فاتحانه‌تر در حال جولان است و خبر می‌رسد:
«حال اقای صدر خوب نیست»…
و این قلم، در همه این مدت، نشد و‌ نخواست‌ و توانش رانداشت -الان هم ندارد- که کلامی از بیماری این عزیز و افسوس و حسرت این وضعیت بگوید و بنویسد و اصلا حتی به آن فکر کند، از بس که زلال است این مرد، ازبس که «می داند»، از بس که شریف و صحیح زندگی کرده، از بس که استثنایی است و در هر دو سرزمین پر مدعی این عصر، یعنی فوتبال‌ و‌ سینما، سردار است و‌ دانا، از بس که غنیمت است هر آن هم‌ کلام‌ شدن با او، از بس که ذوق کودکانه‌اش از یک پاس زیبا در فوتبال یا یک پلان درست در سینما دست‌نیافتنی است، از بس خودش تکرارنشدنی است…
«حال اقای صدر خوب نیست» این عبارت،همراه اخبار بی‌رحم این روزها، کافی بوده‌ که تمام دو شب گذشته به بیداری بگذرد و کلافگی و… می‌دانم روزگارمان پر است از این خبرها، می‌دانم دست‌کم در یکسال‌نیم گذشته همه، بارها و بارها تنمان از این جنس جمله‌ها، لرزیده… اما همیشه انگار بار اول است. از خودخواهی ماهاست و‌ می دانم نمی‌دانیم واقعا، عزیزانی اینچنین بی‌بدیل و بی‌جانشین‌ و‌ بی‌تکرار در دل، در این موقعیت چه طلب می کنند… اما به جایی برنمی‌خورد که کمی‌ خودخواهی کنیم و به صاحب آسمان ‌‌و زمین، برای نفع خودمان‌ حتی، بگوییم مگر نه اینکه معجزه اشارت شماست؟ پس بیا و به اشاره‌ای ما و‌ جهان این روزها قحطی زده از آدم حسابی‌ها را به نفس چاق و صدای‌گرم و‌ بودن ”حمیدرضا صدر” نازنین، دوباره‌ مهمان کن…‌ به خداییت قسم حیف است… در این بزنگاه‌ها، همیشه از نگاه کردن به تصویر و عکسهای مشترک، گریزانم‌ و شاید بیشتر ترسان. یادآوری‌ها -دست کم‌نگارنده را- دچار حسرتی فلج‌کننده می کند…عکس مقابل، یادگار روزها و شبهایی است که ویژه برنامه‌های ورزشی جولانگاه بزرگان بود نه مثل الان که… بگذریم…
باهمه موجودی جان، برای‌جان این وجود، دعا کنیم… بغض بسیار… کمی امید… و‌ همین.